မွတ်သိပ် တောင့်တခဲ့သမျှ

“သား ထပီလား ဒီမှာ ထမင်းကြော်ထားတယ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေ” အမေ့အား စကားပြန်ပီးနောက် စိုးကျော် လက်ဆေးကန်တွင် မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာသစ်ပြီးနောက် ထမင်းကြော်စားနေတုန်း ကော်ဖီပန်းကန်ကိုင်၍ အမေရောက်လာကာ ဘေးနားဝင်ထိုင်ရင်း… “ငါ့သားရယ် အမေ့အသက် ၅၀နီးပါပီ သားရယ် ငါ့သားသာ လိမ်လိမ်မာမာ အေးအေးဆေးဆေးနေသွား ဘာမှမလုပ်ပဲ အမေတို့သားအမိ ဒီတိုင်းထိုင်စားလို့ရပါတယ် မဆိုးပါနဲ့တော့ကွယ်” “မေမေရယ် သားမဆိုးတော့ပါဖူးဗျာ ဒီလောက် ဖြစ်ခဲ့ပီးမှ သားဆက်မိုက်နေရင် သားပဲ ပျက်စီးမှာပေါ့ သားနားလည်ပါပီ မေမေ” “ကဲပါ သားလေး သိရင် အမေ မပြောတော့ပါဘူးကွယ် ငါ့သား အလုပ်နောက်ကျနေဦးမယ် စား စား” “အော် သားရေ ညကျ အမေတို့ ဧည့်ခံပွဲ တခုသွားရမယ်နော် ညစာစားပွဲပါကွယ် မွေးနေပွဲပါ အမေ့သူငယ်ချင်း သားလိုက်ခဲ့ရမယ်နော်” “ဟုတ် လိုက်ခဲ့ပါ့မယ် မေမေ” စားသောက် ပြီးစီးသည့်နောက် စိုးကျော် တယောက် ကျောက်ဝိုင်းသို့ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် ထွက်ခဲ့လေသည်။ ရတနာကျောက်စိမ်း ကုန်သည်ပွဲစားကြီးဦးကျော်ဝင်းနှင့် ဒီဇိုင်နာ ဒေါ်နန်းစောထွေးတို့၏ တဦးတည်းသောသား မောင်စိုးကျော်ကား ဆယ်တန်းထိ လိမ္မာယာဉ်ကျေးသောသူ ဖြစ်ခဲ့လေသည်။

ဆယ်တန်းနှစ်ရောက်ပီး အဖေဆုံးတော့ စိုးကျော်တော်တော် ဝမ်းနည်းခဲ့ရလေသည်။ ထိုစိတ်ကြောင့်ပင် ဆယ်တန်း ရိုးရိုးသာ အောင်ခဲ့ပီး ဝိဇ္ဇာသိပ္ပံတက္ကသိုလ် တက်ခဲ့လေသည်။ တက္ကသိုလ်ရောက်သော် အပေါင်းအသင်းမှား၍ အတတ်ပေါင်းစုံ တတ်မြောက်ခဲ့လေသည်။ နောက်ဆုံး မူးယစ်ဆေးပါ စွဲခဲ့လေသည်။ ပထမနှစ်ကို ၃နှစ်ဆက် ဖြေဆိုမှ အောင်မြင်လေသည်။ ဒုတိယနှစ်ရောက်ပြန်တော့ ကျပီးသည့်နောက် အမေက မူးယစ်ဆေးစွဲနေတာသိသွားပီး ဘယ်လိုမှ မနိုင်တော့၍ ဆေးရုံတက် ဆေးဖြတ်စေလေသည်။ ဆေးစွဲကာစဖြစ်၍၎င်း သူကိုယ်၌က အမေခံစားရတာ မကြည့်ရက်သဖြင့်၎င်း အမေ သူ့အပေါ်ထားသည့် မေတ္တာကို သိရှိနားလည်၍၎င်း သူကိုယ်တုင်ကြိုးစား၍ ဆေးဖြတ်ရာ အောင်မြင်စွာ ဖြတ်နိုင်ခဲ့လေသည်။ စိတ်သစ် လူသစ်ဖြင့် ကျောင်းပြန်တက်ရန် အမေက ပြောသော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က စာထဲ စိတ်မပါတော့။ အလုပ်ပဲလုပ်ချင်တော့သည်ဟု ပြောသောကြောင့် ဦးကျော်ဝင်း မိတ်ဆွေ ပွဲစားကြီး ဦးစိုးမောင်ထံတွင် ပြောဆိုအပ်နှံ ပေးခဲ့လေသည်။ ယခုတော့ဖြင့် အတော်အသင့် အောင်မြင်သော ပွဲစား တယောက် ဖြစ်လေပီ။ လွန်ခဲ့သော ၂နှစ်ကျော်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်ပျက်များကို စိုးကျော် အမှတ်တမဲ့ တွေးတောရင်း ကျောက်ဝိုင်းသို့ ရောက်လာခဲ့လေသည်။

ဆိုင်ကယ်အပ်နှံပီး ဝိုင်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် “ဟေ့ယောင် စိုးကျော် မင်းစောင့်နေတာ လာလာ” “ဟာ အာစရိ ဘာပြောမလို့လဲ” “ရော့ ဒီ ၂ပွင့် မင်းလုပ်ထားလိုက် ၁၀အောက် မချိတ်နဲ့ ၁၀အပေါ်မှ ချိတ် ဈေး ကြည့် ခေါ်လိုက်တော့ ရမလား” “ရတယ် ဖြစ်အောင်လုပ်ပေးပါ့မယ် အာစရိရာ” ဆရာဖြစ်သူ ဦးစိုးမောင်ပေးသော လုံးချော ကျောက်စိမ်း ၂ပွင့် လှမ်းယူ၍ နေရောင်တွင် ထောင်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်လေသည်။ ထိုနောက် လမ်းခွဲခဲ့ကာ ကျောက်၂ပွင့် ပြကြည့်ပါသော်လဲ ဈေးမထွက်ပဲ ဖြစ်နေလေသည်။ တနေရာ အရောက်တွင်… “အဟမ်း အဟမ်း” သိသာလွန်းသည့် ချောင်းဟန့်သံကြောင့် ဖြတ်ခနဲ့ လှည့် အကြည့်…။ အသက်၄၀ဝန်းကျင်ခန့် တရုတ်မ မမကြီးတယောက်။ ရှင်းရှင်းပြောရင် သူ့ကို ရေလှောင်ဖို့ တာတမံဆောက်နေတဲ့ ဆော်ကြီး။ ဦးစိုးမောင်ကတော့ … “မင်းကြည့် လှုပ်ရှားပေါ့ကွာ ဆော်ကြီးက ပွဲစားချောချောလေးတွေဆို မွေးစားတတ်တယ် မွေးစားသားတွေရှိတယ် လူမွေးလူရောင်ပြောင်သွားတာချည်းပဲ လူတိုင်းတော့ မဟုတ်ဖူးရယ် သူဓာတ်ကျတဲ့သူမှကွ မင်းကတော့ ဖိုးကံကောင်းပဲ” ဟုပြောဖူးလေသည်။ ရှမ်းဗမာကပြား အဖေနှင့် ရှမ်းတရုတ်သွေးပါသော အမေတို့ထံမှ ရရှိသော ရုပ်ရည် ချောမောမှု အမွေကား မိန်းမများကျလောက်သော ရုပ်ရည်ရှိလေသည်။

သို့သော်သူကား ဘယ်မိန်းမမှ စိတ်မဝင်စားခဲ့။ သူ့ကိုယ်သူလဲ ဘယ်လိုမိန်းမ ကြိုက်တတ်သလဲဆိုတာ မဆန်းစစ်ခဲ့။ အရက်နဲ့ ဆေး၏ ကောင်းသော အာရုံခံစားမှုသာ စိတ်ဝင်စားခဲ့တာ မဟုတ်ပါလား။ သူ့သူငယ်ချင်း လင်းသူလို့ ခေါ်တဲ့ လင်းသူထက်ယံကမူ မိန်းမနှင့် ပတ်သက်လာရင် မှော်အောင်ထားသူပမာ အကြီး အလတ် အသေး ရသမျှ ဆွဲစားလေသည်။ သူနှင့်အတွင်းသိ အစင်းသိ ညီကိုလို ခင်မင်သူဖြစ်၍လည်း သူဘယ်သွား ဘာလုပ်သည်ဆိုတာ အကုန်ပြန် ပြောပြတတ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် မိန်းမနဲ့ပတ်သက်၍ အတွေ့အကြုံသာ မရှိတာ ဘယ်မိန်းမ ဘယ်လိုပြောရင်ရမလဲဆိုတာ သိရှိနားလည်နေလေသည်။ ရှင်းရှင်းပြောရင် သူလဲ ဆော်ကြီးကို သဘောကျနေတာကြာပြီ။ ပါးမြင်မို့မို့ နှုတ်ခမ်းထူထူ ညို့မျက်လုံး တစုံနဲ့ မမကား။ ရင်သားသိပ်မကြီး။ အိုးကတော့ တောင့်လှပေသည်။ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားသော မမရဲ့ အိုးတွေကို သူကြိုက်သည်။ ဘယ်လို ဝင်ရမလဲ စဉ်းစားနေတုန်း အခုတော့ ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်ပင်။ ခပ်တည်တည် မရယ်မပြုံးပဲ စိုက်ကြည့်၍ သူ့ထံလျောက်သွားကာ မျက်လုံးခြင်း ဆုံအောင်ကြည့်၍ ရှေ့တွင်ချထားသော ဗန်းဖြူ ဖြူ လေးထဲသို့ ကျောက် ၂ပွင့် ချပေးလိုက်လေသည်။

ဆော်ကြီးက သူကြည့်ပီး သူ့ဆီ လျောက်လာကထဲက ကျေနပ်နေသော အားရနေသော မျက်နှာနှင့်ပင်။ “လိုင်းတော့ မတူဘူးရယ် ဘယ်လောက်ပြောလဲ မောင်လေး” “နီးနီးစပ်စပ် ၂၀ချိတ်မယ် မ” သေချာ”မ”လို့ ခေါ်လိုက်တာ ဆော်ကြီး မျက်နှာ အပြုံးပန်းပွင့်သွားတယ်။ဒါပေမဲ့ ကျောက်တွေကို ယူလိုက်တယ်။ “၂၀အောက် ရမလားကွယ်” ကျောက်ကို သေချာ ကြည့်ရင်း မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ ဆော်ကြီးက မွေးစားတာ တလိုင်း အလုပ်က တလိုင်းခွဲထားပုံပင်။ ကျောက်ကို သေချာစွာ ကြည့်လေသည်။ “ပြောကြည့်ပါ မ မလိုချင်ရင် ရအောင် ကျနော် လုပ်ပေးပါ့မယ်” “၁၅ဆိုရင် လုပ်ပေးမှာလား” သေချာပြောတာ လုပ်ပေးမယ်ဆိုတာ တကယ်တန်းက ဒီလိုပြောလေ့ရှိတာမှ မဟုတ်တာ။ သူကလဲ ပြောလေ့မရှိတဲ့ စကားနဲ့ လုပ်ပေးမှာလားတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့… “လုပ်ပေးမှာပေါ့ မရဲ့ ထားခဲ့လိုက်မယ်” “ဒါဆို မဖုန်းနံပါတ် ယူသွား ညနေပိုင်းမက မလာဖြစ်ဖူး သွားစရာရှိလို့ ရ မရ ဖုန်းဆက်ပြောလေ” “အော် ဟုတ် မရေ ကျနော် တခါတလေ ဖုန်းက အကို့ဆီ ပေးထားရတယ် ကျနော်ဖုန်း မရှိရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ” သူ့ထက်ကဲဆိုတာ ဒါမျိုး ဆော်ကြီးက ဖုန်းနံပါတ်လိုချင်လို့ ဉာဏ်ဆင်တာ သူက အွန်လိုင်း ဆက်သွယ်ဖို့ပါ အဆစ်တောင်းပစ်တာလေ။

အော ဒါဆို လွယ်လွယ်ကူကူ မက်ဆေ့ဂျာ ကနေပဲဆက်သွယ်လိုက်လေ မ အကောင့်က …… အပ်လိုက်လေ ခုအပ်လိုက်ပါ ကောင်းတာပေါ့ ညည ပျင်းနေတာ စကားပြောလို့ရတာပေါ့ မောင်လေးကရော ပြောချင်ပါ့မလား” “နောက်မှ နားညီးတယ်ဆိုပီး မပြေးပါနဲ့နော် မ ကျနော်က ပြောရင် မရပ်ဖူးရယ်” “ဟင်း ဟင်း မကလဲ ဒါမျိုးမှ ကြိုက်တာ” “အပ်ပီးပီ မ ခံပေးပါဦး” “ဟင်း ဟင်း ဟင်း ခံမှာပေါ့ မောင်ရယ်” “သွားပီ မ” ဟုဆိုကာ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ဆော်ကြီးက မောင်လေး ခေါ်ရာမှ ရဲတင်းစွာ မောင်လို့ခေါ် လာမှုက သူ့ရင်ခုန်နှုန်း မြန်လာစေသည်။ တချိန်လုံး မျက်လုံချင်းဆုံအောင် စိုက်ကြည့်ပီး ပြောရတာကလဲ သွေးဆူစရာပင်။ သု့ကိုယ်သူ သတိထားမိလာတာက သူက သူ့ထက် အသက်ကြီးသော ဆော်ကြီးများကို သဘောကျတတ်တာကို သတိပြုမိလာသည်။ ဦးစိုးမောင်ဆီ ဖုန်းဆက်၍ ကျောက်များကို ၁၀နီနီး ပေးလိုကြောင်း ဈေးဖွင့်ခိုင်းရမလား ဆိုတာ မေးလိုက်လေသည်။ ဦးစိုးမောင်က ဖွင့်ခိုင်းလိုက်ပါ ဟုပြောသဖြင့် ပြန်ဆက်ပေးမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောခဲ့လေသည်။ ခနအကြာ ဖုန်းပြန်ဆက်၍ ၇သိန်းပေးနေကြောင်းပြောရာ မေးပေးမည်ဟု အကြောင်းပြန်လေသည်။ ခနအကြာ ဦးစိုးမောင်က ၈သိန်းအငြိမ်း လိုချင်ကြောင်း ဆွဲကြည့်၍ ရလျှင် ရောင်းရန် မရလျှင် ပြန်ယူခဲ့ပါဟု ဖုန်းပြန်ဆက်လေသည်။ ဆော်ကြီးဆီဖုန်းဆက်ကာ အဆင်ပြေပြီဖြစ်ကြောင်းပြောကြားလိုက်လေသည်။

ဆော်ကြီးက ငွေကို အိမ်လာယူစေချင်ကြောင်း ြပောရာ လာခဲ့မည်ဖြစ်ကြောင်း လိပ်စာယူထားလိုက်လေသည်။ နေ့လည် ၃နာရီကို ချိန်းဆိုလိုက်လေသည်။”တီ တီ တီ တီ” ဖုန်းမြည်လာသော အသံကြောင့် ဒေါ်နီနီထွန်း ဖုန်းကိုင်လိုက်လေသည်။ “ဟဲလို” “ဟဲလို မ ကျနော်ပါ” “အော် မောင် ပြောလေ ဘာထူးလို့လဲကွယ်” “မ လက်ထပ်မြတ်ပါ့စေဗျာ ဟို၂ပွင့် အပ်လိုက်ပါပီဗျာ” “အော် ဟုတ်ပါပီ ပိုက်ဆံကို မအိမ် လာယူလို့ရမလား” “ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် မ ဘယ်ချိန်လောက် လာယူရမလဲဗျာ” “အင်း ခုက ၁၁ခွဲ ဆိုတော့ ၃နာရီလောက် အဆင်ပြေမလား” “ဟုတ်ကဲ့ရပါတယ် လာယူပါ့မယ်ဗျာ လိပ်စာက…” “………” “အော် ရပီ လာခဲ့ပါ့မယ်ဗျာ” “အိုကေ စောင့်နေမယ်နော်” ဖုန်းချသွားပီးနောက် ဒေါ်နီနီထွန်း ကျောက်၂ပွင့် ကို ထုတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ဘယ်လိုမှ မရနိုင်ပေ။ ၂ပွင့်ထဲပြန်ရောင်းရင် ၁၅သိန်းကျော်အောင် မပြောပါနှင့် ၁၅သိန်းပင်မရနိုင်ပေ။ ဒါပေမဲ့ အပွင့် ၃၀လောက်ဆိုလျှင် ရနိုင်ပေသည်။ အထုပ်စပ်ရပေတော့မည်။ ကောင်လေးနှင့် ဇာတ်လမ်းဖြစ်ချင်၍ သေချာဈေးပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးကျော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မြင်မြင်ချင်းစိတ်လှုပ်ရှားခဲေ့လသည်။

ကျောက်ကုန်သည်သူဌေး မုဆိုးမနီနီထွန်း ဆိုတာက မန်းလေးသူ မဟုတ် ရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်းနယ်စပ် ရွာလေးတရွာက ရွာသူလေးသာ။ ဗကပ ကြီးစိုးသော စစ်ပွဲများ အတွင်း အကိုတွေက သူပုန်တပ်ကဖြစ်သော်လည်း မိန်းမသားတွေမို့ သားမိ၂ယောက် စစ်ရှောင်ရင်း လုံခြုံရာ မန်းလေးသို့ရောက်ရှိခဲ့လေသည်။ ကျောက်ဝိုင်းထဲက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ စားပွဲထိုးလုပ်ရာ ကျောက်ကုန်သည်ကြီး ဦးဝင်းမောင်က မြင်တွေ့သွားပီး တန်းတန်းစွဲ သဘောကျ၍ ငွေတသိန်းတင်တောင်းကာ လက်ထပ်ယူခဲ့လေသည်။ ဦးဝင်းမောင်သင်ကြားပြသမှုကြောင့် ဘာမှနားမလည်သော ရွာသူလေးမဟုတ်တော့။ လူူတွေ အကြောင်းကောင်းကောင်းသိသော မြို့ကြီးသူတပိုင်းဖြစ်ခဲ့လေသည်။ စိုးကျော်ရဲ့ ဟန်ပန် အမူရာနှင့် မျက်လုံးတွေသည် ကိုလင်းနဲ့တပုံစံထဲ။ ကိုလင်းဆိုတာက စိုင်းလင်းသူလို့ခေါ်တဲ့ သူရဲ့ ငယ်ရည်းစား။ ကိုလင်းအကြောင်း တွေးမိတော့ နီနီထွန်း စိတ်တွေက အတိတ်ဆီသို့ ပြေးထွက်လွင့်မျောသွားပါတော့သည်။ နီနီထွန်း တစ်ယောက် လမ်းတွင် နန်းကြည်နှင့် တွေ့ပါစေဟု ဆုတောင်းလာခဲ့သည်။ နန်းကြည်တို့အိမ်မှာ ကိုလင်းနှင့်ချိန်းတွေ့လေ့ရှိသည်။ နန်းကြည်တို့အိမ်က သားအမိနှစ်ယောက်တည်းမို့ လွပ်လပ်သည်။ နန်းကြည်က သားအမိနှစ်ယောက်တည်း ရှိသည်။ ပြီးတော့ နန်းကြည် အမေ ဒေါ်နန်းဦးက နားလေးသည်။ စကားပြောလျင် အော်ဟစ်ပြောပါမှ ကြားတယ်ဆိုရုံသာ။ ယခင်ကလည်း နန်းကြည်တို့အိမ်မှာ တစ်ခါ ချိန်းတွေ့ဖူးသည်။

လွန်လွန်ကျူးကျူးတော့ မဖြစ်ခဲ့ကြ။ ကျန်တာတွေကတော့ ဖွတ်ဖွတ်ကြေသွားသည်။ အလိုးခံချင်သည်မှာလည်း ရူးမတတ်ပင်။ သို့သော် မယူသေးခင် ဗိုက်ပေါ်ပြီး အရှက်ရမှာစိုး၍ ဇွတ်ငြင်းခဲ့ရသည်။ ချိန်းတွေ့သည့်နေရာက အိမ်အနောက်ဖက်က နွားစာတဲထဲမှာဖြစ်သည်..။ နွားစာပုံကြီးအကွယ်တွင် ဖျာတစ်ချပ်ခင်းပြီး ချစ်သူတို့ဘာဝ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုတ်ကြ ၊ နှိုက်ကြ ဆွကြရင်း စကားပြောလို့ မဝခဲ့ကြ။ ယခုလဲ ပွဲတော်ရှိသည့် ရက်အတွင်း တွေ့ချင်သည်ဆို ပြောလာသဖြင့် ညကျပွဲကြည့်ရန်ဟု အကြောင်းပြကာနန်းကြည်ကို ခေါ်ထုတ်ပေးဖို့ပြောရန် ထွက်လာခဲ့လေသည်။ “လွမ်းလိုက်တာ နီရယ်” “နီလည်း ကိုလင်းကိုသတိရနေတာပါ” မှုန်ဝါးဝါး လရောင်အောက်တွင် ကောက်ရိုးပုံဘေး၌ စောင်ကလေးခင်းကာ ချစ်သူရင်ခွင်တွင် ခိုမှီကာ စကားပြောနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ နီနီထွန်းတယောက် ရှေ့ဆက်လာမည့် လင်းသူ၏ အပြာရောင် အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ရင်ခုန်စွာ စောင့်မျှော်နေမိလေသည်။ လင်းသူက ကိုယ်ခန္ဓာကိုဘေးသို့ စောင်းလိုက်ရာ ရင်ခွင်ထဲမှီထားရာမှ လွတ်သွားကာ လင်သူပေါင်ပေါ်တွင် ဘေးတိုက်ထိုင်လျက် အနေအထား လင်းသူဖြစ်သွားလေသည်။ လင်းသူ၏လက်များက စတင်လှုပ်ရှားလာကာ ဂဏန်းကောင်များလို အထက်အောက် စုံချီ ဆန်ချီ ပြေးလွားနေလေသည်။ အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး အတွင်းဘော်လီကိုပါ ဖြုတ်လေသည်။ အပေါ်ပိုင်းမှာ အကာအကွယ်ဟူ၍ ဘာမှ မရှိတော့ပဲ ဟင်းလင်းပွင့်သွားတော့သည်။

အေးခနဲ့ ပြင်ပလေထု၏ ထိတွေမှုနှင့်အတူ နီနီထွန်း ရင်ထဲတွင် တဒိတ်ဒိတ်ဖြစ်လာကာ အသက်ရူနှုန်းမြန်လာလေသည်။ တစုံတခုကို လိုချင်သလိုလို တောင့်တနေသလိုလိုနှင့် လက်များကို တဖက်နှင့်တဖက် ပွတ်သပ်ကာ ဆုတ်ချေ ဖြေချေလုပ်နေမိလေသည်။ လင်းသူက နှုတ်ခမ်းများကို အငမ်းမရစုပ်နမ်းရင်း လုံးကျစ်မာတင်းနေသော ဖွံ့ဖွံ့ဖြိုးဖြိုး နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးချင်း ချေပေးလေတော့သည်။ ရင်သားနှစ်ဖက်ဆီမှ ရှိန်းခနဲ့ ရှိန်းခနဲ့ ဖြစ်ကာ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထလျက် လက်နှစ်ဖက်က လင်းသူအားတအားဖက်တွယ်ကာ အငမ်းမရပြန်နမ်းမိလေသည်။ အနမ်းရှည်ကြီးအဆုံးမှာတော့ လင်းသူကခေါင်းငုံ၍ ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တို့ထိကလိပေးရာ နီနီထွန်းမှာ မယိုးမယွဖြစ်ကာ တွန့်လိမ်ကော့ထိုးလျက် လင်းသူခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်ကာ တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်ပါတော့သည်။ “အာ အား ခစ် ခစ် အား အာ ကိုလင်း အာ အ အ ယားတယ် ခစ် ခစ် ခစ် တော်ပါတော့ ခစ်ခစ်” နီနီထွန်းမှာ ယားတာရော ကောင်းတာရောဖြင့် အနေခက်ကာ တွန့်လိမ်လျက် ရမက်စိတ်က တဖြေးဖြေးတက်လာလေသည်။ နီနီထွန်းက မခံနိုင်တော့သဖြင့် လင်းသူခေါင်းကိုဆွဲမသော အခါတွင်မှာတော့ နှုတ်ခမ်းချင်း ပူးကပ်ကာ လင်းသူလက်တဖက်က နီနီထွန်း နို့တဖက်ကို လာရောက်ဖျစ်ညစ်ကာ ဆုပ်နယ်လေတော့သည်။

နီနီထွန်းမှာ မျက်လုံးများမှေးစင်း၍ လင်းသူ၏ ပြုစုမှုကိုခံယူရင်း စောက်ပတ်ထဲမှလည်း တဆစ်ဆစ်ဖြင့် အရေများစိမ့်လာကာ စိုထိုင်းလာလေသည်။ “အင်း အင့် အင်း” လေထဲမျောနေကာ အကောင်းကြီး ကောင်းနေသော နီနီထွန်းတယောက် ရုတ်တရက် နှုတ်ခမ်းချင်း ဖယ်ခွာလိုက်ခံရသောအခါ ဆတ်တငံ့ငံ့နှင့် မကျေမနပ်ဖြစ်သွားလေသည်။ လင်းသူက နှုတ်ခမ်းချင်းခွာရုံမက နို့ကိုင်နေသော လက်များကိုပါဖယ်ပီး သူ့ကို စောင်ပေါ်သို့ ဆင်းစေ၍ အသာတွန်းလှဲလိုက်လေသည်။ စောင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်လဲသောအခါမှ ထမိန်ကိုအသာဆွဲကာ ချွတ်လိုက်လေသည်။ ထမိန်ကျွတ်ကာ အောက်ပိုင်းတခုလုံး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားချိန်မှာတော့ နီနီထွန်း တကိုယ်လုံးတွင် အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီသာရှိပီး အင်္ကျီမှာ ဟောင်းလောင်းပွင့်နေပီး ဘော်လီကချိတ်ဖြုတ်ပီး အပေါ်ပင့်ထားလျက်ရှိလေသည်။ လင်းသူက ပေါင်နှစ်ချောင်းဆွဲဟကာ ပေါင်ကြားခွဆုံတွင်မျက်နှာအပ်ကာ ချစ်ရေကြည်များရွန်းလဲ့စိုထိုင်းလျက်ရှိသော နီနီရဲရဲ စောက်ပတ်လေးအား လျှာဖြင့်ယက်လေတော့သည်။ “အဟင်း…..အ…ရှီး…..ကျွတ်..ကျွတ်..အ..အင့်..” တော်တော်လှမ်းလှမ်းတွင် အိုးစည်သံ လူသံများ ခပ်သဲ့သဲ့ကြားနေရသော်လည်း ကောက်ရိုးပုံဘေးတွင်မူ စောက်ပတ်ယက်သံနှင့် နီနီထွန်း၏ညီးညူ သံလေးများသာ ပီပီပြင်ပြင်ထွက်ပေါ်၍နေလေသည်။

နီနီထွန်းမှာ လင်းသူ ဒါမျိုးလုပ်လိမ့်မည်ဟု အိပ်မက်တောင်မမက်ဖူးပါချေ။ ယခုတော့ဖြင့် လင်းသူ၏ ကောင်းလွန်းလှသော ဖျော်ဖြေမှု အောက်တွင် တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းဖိန်း၍ ဖျင်းခနဲ ဖျင်းခနဲ ကြက်သီးထကာ ရမက်သွေးသားတို့လည်း ဝုန်းခနဲ ထကြွလာလေသည်။ မလုပ်ဖို့ရာ တားမည်ပြုသော်လည်း ရင်တွေခုန်ပြီး ရမက်သွေးတွေ ထကြွလာကာ ဘာစကားကိုမျှ မပြောနိုင်ပါ။ နီနီထွန်း စောက်ပတ် အတွင်းအပြင် တဝိုက်တွင် လှိုက်ခနဲ့ လှိုက်ခနဲ့ တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြစ်ကာ အရင်က စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေသော်လည်း ပူနွေးတင်းတောင့်နေသော လျှာ၏အယက်အစုပ်ကြောင့် စောက်ရေများ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကာ စိုရွှဲလာသည်။ လင်းသူက လက်ညိုး လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးကာ နီနီထွန်းစောက်ပတ်ထဲသို ထဲ့၍ အသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ စောက်စိလေးကို ချိုချဉ်စုပ်သလိုစုပ်လေသည်။ “အဟင်း….ဟင်း….အင်း…..ဟင့်…” လင်းသူက စိတ်ကြိုက်စုပ်ပီးသောအခါ လက်ခလယ်တွင် စိုနေသော စောက်ရေတွေဖြင့် နုရွစူပွနေသော ဖင်ဝလေးကို လှည့်ပွတ်ရင်း ဖင်အတွင်းသို့ လက်တစ်ဆစ်ခန့် စွတ်ခနဲ သွင်းထည့်လိုက်ပြီး အသွင်းအနှုတ် လုပ်လိုက်ပြန်သည်။

ဖင်ထဲကို အသွင်းအနှုတ် အလုပ်ခံရသဖြင့် အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ ရွရွတက်လာပြီး မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်လာကာ နီနီထွန်း တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေလေသည်။ ဖင်ထဲကို လက်ခလယ်ဖြင့် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးရင်း စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းတလျှောက်နှင့် အထက်နှုတ်ခမ်းအစပ်ရှိ စောက်စိလေးကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက်ယက်လေရာ နီနီထွန်း၏ ဖင်ဆုံကြီးမှာ မြောက်ကြွ ကော့တက်လာပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေပါတော့သည်။။ အလွန်တရာ မြင့်မားမတ်စောက်သော တောင်ထိပ်မှ အောက်သို့ ပစ်ချခံရသူပမာ ရင်တွေတလှပ်လှပ် ခုန်အောင် ခံစားနေရပါတော့သည်။ စောက်ပတ် တခုလုံးမှာ ရွစိရွစိဖြစ်ကာ ကြာလျှင် နီနီထွန်းတစ်ယောက် အကောင်းလွန်ပြီး အသက်ထွက်သွားမလား အောက်မေ့လာသည်။ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပဲ အရှက်တွေ မိန်းမ မာန တွေ ခနပစ်ထားလိုက်ကာ… “အင်း..အင်း…ကို…လင်း….လုပ်တော့နော်….နီ မခံနိုင်တော့ဘူး ကွာ….အဟင်း….ဟင်း….ကြာ….ကြာရင် …နီ..သေ…နီ..သေလိမ့်မယ်…အင်း…အင့်..ဟင်း…ဟင်း…” ခနကြာလျှင် နီနီထွန်းတစ်ယောက် လျှာဖြင့်ပင် တစ်ချီ ပြီးပေတော့မည်။

ဖင်ဆုံကြီးကို လင်းသူပါးစပ်နှင့် လွတ်သွားမည်ကို စိုးရိမ်သည့်အလား လေထဲသို့ မြောက်ကြွကော့လျက် ပေါင်တန် နှစ်ချောင်းလုံးရမ်းခါနေကာ အရှက်အကြောက် ကင်းမဲ့စွာ သူမကို လိုးပေးဖို့ အပူတပြင်း တောင်းဆိုနေသော နီနီထွန်းမှာ လိုးရန် အသင့်ဖြစ်နေပီဖြစ်ကြောင်းလင်းသူ သိရှိလေသည်။ လင်းသူက ထလိုက်ပြီး နီနီထွန်းပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသာဟကာ ပေါင်ကြားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ခါးနှင့်တင်ပါးအစပ်နားလေးကို လက်ဖြင့် ခတ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်လိုက်လေသည်။ နူးနပ်ထား၍ပီးလုပီးခင်ဖြစ်နေသော နီနီထွန်းကို မလိုးခင် ပီးသွားမှာ လင်းသူမလိုချင်ပါ။ ထို့ကြောင့် အာရုဏ်ပြောင်းစေရန် ရိုက်လိုက်လေသည်။ “ဖြန်း” “အ …အာ” နီနီထွန်းမှာ အိပ်ကောင်းကာ အိပ်မက်လှလှလေး မက်နေတုန်း လှုပ်နိုးခံလိုက်ရသလို ကသိကအောက်ဖြစ်ကာ လင်းသူကိုပြောမည်အပြုတွင် လင်းသူက သူ၏ မတ်ထောင်နေသော လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ကိုင်၍ စောက်ရေတောက်တောက်ယိုကာ စိုရွှမ်းနေသော စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့မြှုပ်လိုက်သည်။ ဒစ်တစ်ခုလုံး အဆုံးထိ မြုပ်ဝင်သွားကာ နီနီထွန်း စောက်ပတ် တစ်ခုလုံးဆစ်ခနဲ့ ကျင်တက်ကာ တကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းဖိန်းသွားလေသည်။

လင်းသူက ရှေ့သို့တဖြည်းဖြည်းတွန်းကာ လီးကြီးကို တစ်ရစ်ချင်း နှဲ့နှဲ့သွင်းလေသည်။ “ဗျစ်…ဗျစ်…ဖွတ်…ပြစ်” ရွဲရွဲစိုနေသော အပြာရောင်ခံစားမှုလက္ခဏာဖြစ်သော စောက်ရေများကြောင့် သိပ်ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းမဖြစ်ပဲ လီးကြီးက တဝက်နီးပါးထိ ဝင်သွားလေသည်။ ဝင်နေသော လီးတဝက်နီးပါးကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းအသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ အသာညောင့်ပေးရင်း လီးကြီးတခုလုံးဝင်စေရန် ရှေ့သို့တိုး၍ တိုး၍ညောင့်ပေးနေရာ လီးတဝက်ကျော်ကျော်တွင် အခုအခံတခုရှိနေကြောင်းခံစားမိလေသည်။ ထိုအခုအခံသည် နီနီထွန်း၏ အပျိုမှေးဖြစ်ကြောင်း လင်းသူ သဘောပေါက်လေသည်။ လင်းသူမှာ ပါကင်ဖွင့်ရခြင်းဟူသော အသိကြောင်းပို၍ သွေးကြွလာလေသည်။ သူ့လီးကြီးကို ဒစ်ပေါ်လုနီးပါထိ ဆွဲထုတ်ကာ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ပြန်သွင်းလေသည်။ ထိုသို့ အချက်၃၀လောက်ညောင့်ပေးလေရာ နီနီထွန်းမှာ နာကျင်ခြင်းမရှိဘဲ လီးဝင်လီးထွက် အရသာကို မျက်လုံးလေးများမှေးစင်းကာ ခံစားနေလေသည်။ သို့သော် လင်းသူက လီးဝင်လီးထွက် ဖြောင့်လာသောအခါ အားကုန်သုံး၍ စိုက်ချလေရာ ဒလဟောထွက်ထားသော စောက်ရေများကြောင့် အခက်အခဲ မရှိပဲ လီးတဆုံးထိ ဝင်သွားလေသည်။ “အမလေး အင့် အု အွတ် အု” တရှိန်ထိုးဝင်လာသောလီးကြီးက အပျိုမှေးကို ထိုးဖောက်မှုနှင့်အတူ စောစောက ကောင်းခဲ့သမျှ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ကာ နာကျင်လှသောကြောင့် အော်မည်ပြုရာ လင်းသူက သူ့ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်ဖိထားကာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုပါ စုတ်နမ်းလိုက်သောကြောင့် “အု အု “ဟုသာ အသံပြုနိုင်လေတော့သည်။

နီနီထွန်း၏ ရွှဲရွှဲစိုကာ တောက်တောက်ကျနေသော စောက်ရေများကြောင့်ရော လီးကို ခံနိုင်ရည်ရှိသောအမျိုးအစားအဖြစ် ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ထားသော စောက်ပတ်အတွင်းသား အင်္ဂ ါတွေကြောင့်ပါ ခုနှစ်လက်မကျော်ကျော် ရှိသော လင်းသူလီးကြီးမှာ အဆုံးထိနစ်ဝင်သွားပြီး သားအိမ်ဝတွင် ဖိထောက်မိလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ လီးတချောင်းလုံးကို ညှစ်ပီးဆွဲစုတ်နေသော စောက်ပတ်အတွင်းသားများကပေးသော အရသာကို ခဏဇိမ်ခံပီးနောက် လင်းသူက သူ၏လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော်လောက် ဆွဲနှုတ်လိုက်လေသည်။ စီးပိုင်လျက် လီးကြီးက တဝက်ကျော်ကျော် ပြန်ထွက်လာသောအခါ အသာဖြေးဖြေးလေး ပြန်သွင်းလေသည်။ အခက်အခဲ မရှိပဲ လီးကြီးက အဆုံးထိ ပြန်ဝင်သွားလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ အသွင်းအထုတ်ကို အချက်နှစ်ဆယ်ခန့်စောင့်ပေးလေရာ နီနီထွန်းမှာ စောစောကလောက် မနာတော့ပဲ လီးဝင်လီးထွက် အရသာကို စတင် ခံစားမိလာလေသည်။ လင်းသူက နီနီထွန်း အနာပျောက်ကာ စကောင်းလာသောအချိန်တွင် စုတ်နမ်းထားသော နှုတ်ခမ်းလေးကိုလွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် လီးနှင့်စောက်ပတ် သဟဇာတဖြစ်ပြီး အဝင်အထွက် မှန်လာသောအခါ လင်းသူက ခပ်သွက်သွက်ကလေး အားထဲ့ကာ ဆောင့်ပေးလေတော့သည်။ “ဖွတ်….ပြွတ်…..အ…အမေ့…အင့်….အင့်…ဟင့်…..အင်း…” နီနီထွန်းမှာ တစစနှင့် ကာမအရသာများ တွေ့ကာ သူ၏ဖင်ကြီးကို ကြွပြီး ကော့ကော့ခံလာလေတော့သည်။

လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဟင်းလင်း ပွင့်နေသော သူ၏ နို့များကို အုပ်ကိုင်ကာ ဆုတ်ချေနေလေသည်။ လင်းသူက ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်နေရာမှ ပွဲသိမ်းရန်အတွက် သူ၏လက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့သို့ ထောက်လိုက်ပြီး ခြေထောက်ကို နောက်သို့ အနည်းငယ် စင်းထားလိုက်လေသည်။ နီနီထွန်းကိုလည်း ခြေထောက်နှစ်ချောင်း သူ၏ခါးတွင် ချိတ်ထားခိုင်းလေသည်။ လီးက ပင့်ထိုးပုံစံမျိုး မဟုတ်တော့ပဲ မြေစိုက်ထိုးပုံစံမျိုး ဖြစ်သွားပြီး စောက်စိကိုပါ မကြာမကြာ ပွတ်ဆွဲချိတ်သွားသလို ဖြစ်လေတော့သည်။ လင်းသူက ပွဲသိမ်းရန် အသက်ကို တဝကြီးရှူ လိုက်ကာ အားကုန် ကျုံးပြီး ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ဖွတ်……ဘွပ်…အင့်…အင့်…အမေ့…အင်း…အမလေး……ရှီး…ကျွတ်…အား…အမေ့…အား…ကျွတ်…” စောက်ပတ်တခုလုံး အားရကျေနပ်စရာ ကောင်းလှစွာ အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းနေကာ နာကျင်မှုဆိုတာ မြူ မှုန်တမှုန်မျှမရှိ ဟာတာတာဖြင့် မွတ်သိပ် တောင့်တခဲ့သမျှတို့သည် ယခုအခါ ပြည့်စုံလွန်းမက ပြည့်စုံကာ အကောင်းကြီးကောင်းနေလေသည်။ မကြာမီ နီနီထွန်းစောက်ပတ်တခုလုံး ယားတက်လာကာ လင်းသူလီးကြီးတခုလုံးကို ဖျစ်ညစ်စုတ်ယူ ညှပ်ဆွဲလိုက်သည့်အခါမှာတော့ လင်းသူ၏လီးတခုလုံးသည်လည်း ကျင်ခနဲ့ ကျင်ခနဲ့ဖြစ်ကာ သုတ်ရေနွေးနွေးများကို တရှိန်ထိုး နီနီထွန်း၏ သားအိမ်ထဲရောက်သည်အထိ ပန်းထုတ်မိလေတော့သည်။ သုတ်ရေများ အရှိန်နှင့် ပန်းဝင်လာသည့်အခါ နီနီထွန်းမှာ တလောကလုံးကို မေ့မျောသွားသည်အထိ အကောင်းကြီး ကောင်းကာ အချီကြီး ပီးသွားလေတော့သည်..ပြီး။